Al over de helft van ons avontuur in Namibië
Blijf op de hoogte en volg Carlot
24 April 2017 | Namibië, Windhoek
Hallo lieve allemaal,
Inmiddels ben ik alweer meer dan twee maanden in Namibië en ben ik nog steeds volop aan het genieten. Alweer een paar weken geleden zijn we een weekend naar Düsternbrook geweest. Toen we aankwamen hebben we de tenten opgezet, net toen we hiermee klaar waren begon het hard te regenen. We zouden ’s middags een tour gaan doen waarin we luipaarden en cheeta’s zouden zien, vanwege de regen is deze tour een uurtje opgeschoven maar dat was het zeker waard. We hebben de luipaarden en cheeta’s van een meter afstand kunnen zien. Eenmaal terug op de camping hebben we gebraait (soort bbq). Net toen we hiermee klaar waren begon het erg hard te stormen en hebben we deze avond maar in de auto doorgebracht met een aantal biertjes en muziek. De volgende dag hebben een gamedrive gedaan waarin we gnoes, springbokken, oryxen, giraffen, impala’s en nog veel meer dieren gezien.
Het weekend daarop (paasweekend) wilden we graag naar Erindi, dit is een privaat wildreservaat. Om hier te komen hebben we zelf een auto gehuurd met z’n 6en. We zijn vertrokken richting Omaruru om daar te kamperen, gelukkig was het nu erg mooi en zonnig weer. Eenmaal aangekomen bleek dat er een paar tentstokken ontbraken, ook dit hebben we op de Afrikaanse manier opgelost met behulp van een aantal touwen. De volgende dag vroeg uit bed om de tenten op te ruimen en verder te rijden naar Erindi. De navigatie gaf aan dat we iets meer dan een uur moesten rijden maar dat bleek toch iets langer te zijn. Omdat wij vooraf op internet hadden gelezen dat Erindi prima te bereiken was met gewone auto’s, hebben we besloten om gewone auto’s te huren i.p.v. 4X4 auto’s. Na ongeveer een uur kwamen we een droog liggende rivierbedding tegen. We waren al aan het twijfelen of we dit zouden redden met onze auto’s maar hebben het toch maar met goed vertrouwen geprobeerd. Halverwege kwamen we er toch achter dat dit niet zou lukken en stonden we vast in het diepe zand. Zelf geprobeerd om de auto uit te graven en uit het zand te drukken, helaas zonder resultaat. Wel een opgave trouwens in de brandende zon met zo’n 35 graden. Na een tijdje zagen we auto’s aan komen rijden en hebben we de mensen gevraagd ons te helpen. Zij hebben met behulp van een krik de auto omhoog getild waarna we de rest van de auto uit konden graven en we de weg gelijk konden maken. Uiteindelijk hebben ongeveer 10 mensen ons geholpen en konden we weer verder op pad. In de tussentijd de mensen van de gamedrive gebeld dat we later zouden komen omdat we vast stonden. Hierna hebben we nog een aantal uren moeten rijden en waren we in totaal een uur/anderhalf uur te laat waardoor deze tijd helaas van onze gamedrive afging. Onderweg stak opeens een groep olifanten de weg over voor onze auto, erg gaaf om te zien!! Uiteindelijk wel een mooie gamedrive gehad waarin we veel dieren hebben gezien, zoals leeuwen, giraffen, zebra’s, hangbuikzwijnen, etc.
De dag hierna zijn we naar Daan Viljoen gegaan. We wilden hier een hike gaan doen maar wisten niet dat deze 9 KM lang zou zijn. Totaal onvoorbereid op pad gegaan zonder ons in te smeren en zonder genoeg water, hebben we zo’n 3 uur in de brandende zon over verschillende bergen gelopen. Dit zonder ook maar één vam dier dichtbij te zien maar wel door mooie natuur gelopen. Eenmaal klaar te zijn smaakte de cola toch wel erg goed en waren we helemaal verbrand. Uiteindelijk hebben we wel een erg mooi weekend gehad en hebben we erg genoten.
Nu zijn we bezig om een week weg te plannen naar de Sossusvlei en de Fish River Canyon. De Sossusvlei is een erg dood gebied vanwege de extreme hitte, waar veel hoge zandduinen en grote dode vlakken zijn te zien. De Fish River Canyon is, op de Grand Canyon, de grootste canyon van de wereld en ligt erg dicht bij de grens met Zuid-Afrika, hier zullen we dan ook vele uren voor moeten rijden maar hopelijk is dat het waard.
Vorige week zijn we begonnen op de Casualty, ofwel spoedeisende hulp. Op deze afdeling hebben we veel dingen gezien zoals steekwonden, astma-aanvallen of verwondingen na aanrijdingen met auto’s of bussen. Ook hebben we een dag gewerkt op de bigroom, vanwege tekort aan personeel daar. Dit is een kamer waar iedereen van de casualty naartoe gaat wanneer ze redelijk stabiel zijn. Toen we daar kwamen werd ons niks uitgelegd en moesten we maar gewoon aan het werk gaan terwijl het huidige personeel niks zat te doen. Erg frustrerend om te zien dat de zorg hier erg slecht is en dat een patiënt bijna dood moest gaan voordat er iets gedaan werd, deze man had namelijk een saturatie van 48% (wij vragen ons af of de apparatuur hier überhaupt wel goed werkt), maar was erg ziek en niemand deed wat. We wilden dan ook nooit weer op deze kamer werken. Voor de rest was het werken op de casualty erg interessant en heb ik voor het eerst een aantal infusen geprikt, gelukkig allemaal direct goed geprikt, al is dit soms wel lastig ivm de bruin/zwarte huid. Ook heb ik nog een dagje meegelopen op de screening van de casualty. Hier staat gemiddeld altijd een rij van 20 wachtende mensen die zelf denken dat ze ernstig ziek zijn en denken dat ze dringend zorg nodig hebben maar in werkelijkheid is ongeveer 4 mensen van de 200 mensen die hier dagelijks gezien worden maar spoed. Erg veel jonge mannen kwamen deze kamer binnen met klachten die wezen op een SOA. Wanneer je vroeg of ze een vrouw hadden antwoorden ze allemaal ‘’ja’’, wanneer je vroeg of ze dan seks buiten het huwelijk hadden en of ze dit onveilig hadden gedaan antwoorden ze ook allemaal ‘’ja’’. Omdat ik nogal verbaasd was van het aantal mannen die vreemd was gegaan werd mij uitgelegd dat het hier normaal is om als man een tweede vrouw te hebben. Deze week gaan we nog een nachtdienst op deze afdeling meedraaien omdat er dan veel mensen binnen komen met steekwonden en we dit graag een keer willen zien. De nachtdienst begint om 7 uur ’s avonds en eindigt om 7 uur ’s ochtend maar wij beginnen waarschijnlijk later.
De rest van de week werken we op de CDC. Dit is een soort kliniek voor aids en HIV. Bijna iedereen die hier komt heeft aids of HIV en moet bloed laten prikken. ’s Ochtends werd ons een paar keer voorgedaan hoe we moesten prikken waarna we het alleen konden doen. De verpleegkundige is hierna de halve ochtend weggeweest waardoor we zelf verantwoordelijk waren. Wel erg heftig om te zien hoeveel mensen aids en HIV hebben, zowel jonge als oude mensen.
Ook zijn we voor het eerst naar Home of Good Hope geweest. Dit is een soort soepkeuken midden in de krottenwijken waar elke dag 500/600 kinderen die in de krottenwijken wonen, zo’n twee maaltijden per dag krijgen omdat hun ouders te weinig geld hebben voor een goede maaltijd. Deze kinderen moeten vaak een uur lopen van school naar huis en zijn dan erg hongerig. Vooraf aan het eten zingen de kinderen en kunnen ze spelen. Daarna wordt in een lopende band eten uitgedeeld aan de kinderen. Erg mooi om te zien dat dit er is en dat dit wordt gefinancierd door verschillende bedrijven/sponsoren.
Na deze week gaan wij naar het Central State Hospital om daar nog een aantal weken te werken totdat onze stage er al weer op zit. Inmiddels is de reis naar Zuid-Afrika deels gepland en komen mijn ouders over iets minder dan een maand al, ook hier heb ik erg veel zin in!!
Liefs vanuit het nog steeds warme Namibië.
Inmiddels ben ik alweer meer dan twee maanden in Namibië en ben ik nog steeds volop aan het genieten. Alweer een paar weken geleden zijn we een weekend naar Düsternbrook geweest. Toen we aankwamen hebben we de tenten opgezet, net toen we hiermee klaar waren begon het hard te regenen. We zouden ’s middags een tour gaan doen waarin we luipaarden en cheeta’s zouden zien, vanwege de regen is deze tour een uurtje opgeschoven maar dat was het zeker waard. We hebben de luipaarden en cheeta’s van een meter afstand kunnen zien. Eenmaal terug op de camping hebben we gebraait (soort bbq). Net toen we hiermee klaar waren begon het erg hard te stormen en hebben we deze avond maar in de auto doorgebracht met een aantal biertjes en muziek. De volgende dag hebben een gamedrive gedaan waarin we gnoes, springbokken, oryxen, giraffen, impala’s en nog veel meer dieren gezien.
Het weekend daarop (paasweekend) wilden we graag naar Erindi, dit is een privaat wildreservaat. Om hier te komen hebben we zelf een auto gehuurd met z’n 6en. We zijn vertrokken richting Omaruru om daar te kamperen, gelukkig was het nu erg mooi en zonnig weer. Eenmaal aangekomen bleek dat er een paar tentstokken ontbraken, ook dit hebben we op de Afrikaanse manier opgelost met behulp van een aantal touwen. De volgende dag vroeg uit bed om de tenten op te ruimen en verder te rijden naar Erindi. De navigatie gaf aan dat we iets meer dan een uur moesten rijden maar dat bleek toch iets langer te zijn. Omdat wij vooraf op internet hadden gelezen dat Erindi prima te bereiken was met gewone auto’s, hebben we besloten om gewone auto’s te huren i.p.v. 4X4 auto’s. Na ongeveer een uur kwamen we een droog liggende rivierbedding tegen. We waren al aan het twijfelen of we dit zouden redden met onze auto’s maar hebben het toch maar met goed vertrouwen geprobeerd. Halverwege kwamen we er toch achter dat dit niet zou lukken en stonden we vast in het diepe zand. Zelf geprobeerd om de auto uit te graven en uit het zand te drukken, helaas zonder resultaat. Wel een opgave trouwens in de brandende zon met zo’n 35 graden. Na een tijdje zagen we auto’s aan komen rijden en hebben we de mensen gevraagd ons te helpen. Zij hebben met behulp van een krik de auto omhoog getild waarna we de rest van de auto uit konden graven en we de weg gelijk konden maken. Uiteindelijk hebben ongeveer 10 mensen ons geholpen en konden we weer verder op pad. In de tussentijd de mensen van de gamedrive gebeld dat we later zouden komen omdat we vast stonden. Hierna hebben we nog een aantal uren moeten rijden en waren we in totaal een uur/anderhalf uur te laat waardoor deze tijd helaas van onze gamedrive afging. Onderweg stak opeens een groep olifanten de weg over voor onze auto, erg gaaf om te zien!! Uiteindelijk wel een mooie gamedrive gehad waarin we veel dieren hebben gezien, zoals leeuwen, giraffen, zebra’s, hangbuikzwijnen, etc.
De dag hierna zijn we naar Daan Viljoen gegaan. We wilden hier een hike gaan doen maar wisten niet dat deze 9 KM lang zou zijn. Totaal onvoorbereid op pad gegaan zonder ons in te smeren en zonder genoeg water, hebben we zo’n 3 uur in de brandende zon over verschillende bergen gelopen. Dit zonder ook maar één vam dier dichtbij te zien maar wel door mooie natuur gelopen. Eenmaal klaar te zijn smaakte de cola toch wel erg goed en waren we helemaal verbrand. Uiteindelijk hebben we wel een erg mooi weekend gehad en hebben we erg genoten.
Nu zijn we bezig om een week weg te plannen naar de Sossusvlei en de Fish River Canyon. De Sossusvlei is een erg dood gebied vanwege de extreme hitte, waar veel hoge zandduinen en grote dode vlakken zijn te zien. De Fish River Canyon is, op de Grand Canyon, de grootste canyon van de wereld en ligt erg dicht bij de grens met Zuid-Afrika, hier zullen we dan ook vele uren voor moeten rijden maar hopelijk is dat het waard.
Vorige week zijn we begonnen op de Casualty, ofwel spoedeisende hulp. Op deze afdeling hebben we veel dingen gezien zoals steekwonden, astma-aanvallen of verwondingen na aanrijdingen met auto’s of bussen. Ook hebben we een dag gewerkt op de bigroom, vanwege tekort aan personeel daar. Dit is een kamer waar iedereen van de casualty naartoe gaat wanneer ze redelijk stabiel zijn. Toen we daar kwamen werd ons niks uitgelegd en moesten we maar gewoon aan het werk gaan terwijl het huidige personeel niks zat te doen. Erg frustrerend om te zien dat de zorg hier erg slecht is en dat een patiënt bijna dood moest gaan voordat er iets gedaan werd, deze man had namelijk een saturatie van 48% (wij vragen ons af of de apparatuur hier überhaupt wel goed werkt), maar was erg ziek en niemand deed wat. We wilden dan ook nooit weer op deze kamer werken. Voor de rest was het werken op de casualty erg interessant en heb ik voor het eerst een aantal infusen geprikt, gelukkig allemaal direct goed geprikt, al is dit soms wel lastig ivm de bruin/zwarte huid. Ook heb ik nog een dagje meegelopen op de screening van de casualty. Hier staat gemiddeld altijd een rij van 20 wachtende mensen die zelf denken dat ze ernstig ziek zijn en denken dat ze dringend zorg nodig hebben maar in werkelijkheid is ongeveer 4 mensen van de 200 mensen die hier dagelijks gezien worden maar spoed. Erg veel jonge mannen kwamen deze kamer binnen met klachten die wezen op een SOA. Wanneer je vroeg of ze een vrouw hadden antwoorden ze allemaal ‘’ja’’, wanneer je vroeg of ze dan seks buiten het huwelijk hadden en of ze dit onveilig hadden gedaan antwoorden ze ook allemaal ‘’ja’’. Omdat ik nogal verbaasd was van het aantal mannen die vreemd was gegaan werd mij uitgelegd dat het hier normaal is om als man een tweede vrouw te hebben. Deze week gaan we nog een nachtdienst op deze afdeling meedraaien omdat er dan veel mensen binnen komen met steekwonden en we dit graag een keer willen zien. De nachtdienst begint om 7 uur ’s avonds en eindigt om 7 uur ’s ochtend maar wij beginnen waarschijnlijk later.
De rest van de week werken we op de CDC. Dit is een soort kliniek voor aids en HIV. Bijna iedereen die hier komt heeft aids of HIV en moet bloed laten prikken. ’s Ochtends werd ons een paar keer voorgedaan hoe we moesten prikken waarna we het alleen konden doen. De verpleegkundige is hierna de halve ochtend weggeweest waardoor we zelf verantwoordelijk waren. Wel erg heftig om te zien hoeveel mensen aids en HIV hebben, zowel jonge als oude mensen.
Ook zijn we voor het eerst naar Home of Good Hope geweest. Dit is een soort soepkeuken midden in de krottenwijken waar elke dag 500/600 kinderen die in de krottenwijken wonen, zo’n twee maaltijden per dag krijgen omdat hun ouders te weinig geld hebben voor een goede maaltijd. Deze kinderen moeten vaak een uur lopen van school naar huis en zijn dan erg hongerig. Vooraf aan het eten zingen de kinderen en kunnen ze spelen. Daarna wordt in een lopende band eten uitgedeeld aan de kinderen. Erg mooi om te zien dat dit er is en dat dit wordt gefinancierd door verschillende bedrijven/sponsoren.
Na deze week gaan wij naar het Central State Hospital om daar nog een aantal weken te werken totdat onze stage er al weer op zit. Inmiddels is de reis naar Zuid-Afrika deels gepland en komen mijn ouders over iets minder dan een maand al, ook hier heb ik erg veel zin in!!
Liefs vanuit het nog steeds warme Namibië.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
